شنزن

همیشه چیزی که در سفرنامه‌ها توجهم را جلب می‌کند زبان است. دانستن زبان کمک می‌کند سفر راحت‌تر باشد و کم‌چالش‌تر. اما گی دولیل اصلا به خودش زحمت نمی‌دهد زبانی جز انگلیسی و فرانسوی حرف بزند. جالب‌تر اینکه این خود باعث می‌شود سفرش با اتفاقات کوچک بامزه–شاید از نظر خودش گیج‌کننده–همراه باشد؛ مثل اینکه آشپز رستوران دستانش را به شکل تخم‌مرغ درمی‌آورد تا اسم غذا را بگوید.

خواندن تجربه‌ی انسان‌ها از سفر برایم بسیار جالب است، مخصوصاً اگر کمیک باشد. اما «پیونگ یانگ» را بیشتر دوست داشتم.