یانگون

این آخرین کتابی است که از گی دولیل خواندم. گمان نکنم به این زودی‌ها سراغ کتاب اورشلیم او بروم. کمیک یانگون را از دوتای قبلی بیشتر/کمتر دوست داشتم. کمتر چون بسیاری از جاها تکراری و کسل‌کننده می‌شد و خودم هم اطلاعات چندانی از برمه نداشتم. ولی نسبت به کتاب پیونگ یانگ و شنزن بیشتر شبیه سفرنامه بود؛ آن هم می‌گذارم به خاطر یک سال زندگی‌اش در برمه.

در جایی کسی می‌پرسد چطور دولت با روستایی که ۸۶ درصد مردمش معتاد هستند کنار می‌آید، و دیگری پاسخ می‌دهد که اتفاقاً حکومت ترجیح می‌دهد دست مردم سرنگ باشد تا اسلحه و معتاد و سر در گریبان باشند تا سرکش و یاغی... جالب بود.

تنها چیزی که یاد گرفتم این بود که برمه و میانمار یکی هستند.