پس نگری

کتاب با مقدمه‌ای کامل درباره‌ی هایکوها شروع می‌شود. انواع هایکو را بر اساس موضوع دسته‌بندی کرده است. در آخر کتاب هم تاریخ ادبیات شاعران و نگارگران ژاپن قرار دارد. هایکو لبخندی ملیح بر لب می‌آورد اما من با برخی از آن‌ها قهقهه هم زدم:) و با بعضی دیگر به فکر فرو رفتم. هایکوهای موردعلاقه‌ی خودم از این کتاب: تا به زبان می‌آورد «زن‌ها همه...» دور و برش را می‌پاید * ناشناس به جان می‌کوشد منطقی باشد — مست * میته در گرماگرم تقلید از صور قبیحه مو برداشت مچ‌های زوجِ ابله * ناشناس در صفِ

"جنگ چهره‌ی زنانه ندارد" از سری کتاب‌های "صداهای اتوپیا" است. این کتاب، اولین کتاب از این سری دردناک است که روی دیگر جنگ را نشان می‌دهد: جنگ از نگاه زنان. هزاران خط برای این کتاب می‌توانم بنویسم اما تمام نوشته‌هایم به این ختم می‌شوند که چهره‌ی زنانه‌ی جنگ تلفیقی است از زیبایی و دلشکستگی. زنان در طول جنگ جهانی دوم در هر سمتی که بودند، برای وطن جنگیدند؛ نه برای استالین، نه برای آرمان انقلابی، بلکه تنها برای وطن! تمام سی و شش قسمت از کتاب صوتی "جنگ چهره‌ی زنانه ندارد" را پای ظرف

داستان‌های کوتاه همیشه من را جذب خود می‌کنند. داستان‌های این کتاب را هم مترجم با خوش‌سلیقگی انتخاب کرده بود. همگی نو بودند و روح روسی(به جز داستان آخر) در آن‌ها دیده می‌شد. من به شخصه، قلم پتروشفسکایا و اولیتسکایا را متعصبانه بیش از سایرین می‌پسندم. اگر به داستان کوتاه، ادبیات روسیه یا داستان‌های سورئال علاقه‌مندید، این کتاب را پیشنهاد می‌کنم.

کتاب من را بلند کرد، از روی پل مردگان سُر داد به سمت دنیایشان و از آن سر پل من را صدا کرد تا به دنیای زنده‌ها برگردم. ملغمه‌ای بود از مردن و زندگی کردن. داستان با مرگ و جست و جوی پدر آغاز می‌شود و تو دیگر نمی‌دانی قهرمانانی که درباره‌شان می‌خوانی الان زنده‌اند یا قبلاً زنده بوده‌اند. پدرو پارامو، روح خشن مکزیک است: عاشق و قوی، بی‌رحم و شکننده. کتاب را با دودلی شروع کردم، راجع به ترجمه مطمئن نبودم ولی به صفحات آخر که رسیدم، دوست داشتم تمام نشود. کتاب را با ترجمه‌ی کیومرث پارسا